Aktualności

Większą część mojego dorosłego życia spędziłem z Janem Pawłem II. Kiedy miałem 20 lat, jadąc autobusem miejskim w Lublinie, dowiedziałem się, że został wybrany na Papieża. Kiedy zmarł, miałem 47 lat i żegnaliśmy Go w Warszawie, paląc znicze w Alejach jego imienia, razem z setkami tysięcy ludzi, których wielkie poruszenie widać było gołym okiem.

Zastanawiam się czasem, jak by się moje życie potoczyło, gdyby nie On. Gdybym nie miał świadomości, że jest możliwe bycie świętym. Z jednej strony czułem się kiepsko, bo może ja też mogłem już od małego być inny, lepszy, a nie udawało mi się. Lecz czyż nie raz, mając Go za wzór, nie starałem się bardziej?

Nigdy nie zbliżyłem się do naszego Papieża. W Warszawie, jako student w służbie porządkowej pielgrzymki w 1983 r., stałem przy krawężniku ulicy, którą przejeżdżał, i choć dzieliło mnie od Jego auta kilka metrów, to czułem, jak ogarnia mnie wewnętrzna wielka radość – i tak było za każdym razem, kiedy dane mi było być bliżej Niego. W 1981 roku, w Castel Gandolfo, podczas Jego pierwszej audiencji po pamiętnym zamachu, nie tylko mnie, ale wielu ludziom przybyłym na niewielki wirydarz pałacowy chciało się płakać z radości, że On żyje, że będzie dalej z nami.

Ludzie bliscy, którzy mają tę moc bycia ludźmi dobrymi, są dla nas błogosławieństwem, bo czynią nasze życie lepszym, lżejszym, sensowniejszym i nas ubogacają. Taki był i jest dla mnie Jan Paweł II.

Jak bardzo smutno mi w ostatnim czasie, kiedy próbuje się Jego pamięć zbrukać.

Jako świadek pięknego życia i świętości Patrona naszej uczelni – Akademii Bialskiej Nauk Stosowanych im. Jana Pawła II, proszę wszystkich – nie lękajcie się; nie dajmy sobie odebrać czci, szacunku i miłości do Niego.

                                                                                          Jerzy Nitychoruk